اگر سلوک و رفتار با کودک همراه بردباری و تحمل باشد، کودک صبر و استقامت را می آموزد.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه عدالت و مساوات باشد، کودک عدالت خواهی را می آموزد.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه دشمنی و خصومت باشد، کودک عناد ورزی  و کینه توزی را می آموزد.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه نام و یاد خدا باشد، کودک خداشناسی را می آموزد.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه درستی و صداقت باشد، کودک درستکاری و راست گویی را می آموزد.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه استهزا و ریشخند باشد، فردی خجالتی و متزلزل بار می آید.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه تشویق و تحسین باشد، فردی متکی به نفس بار می آید.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه زور و پرخاشگری باشد، فردی مضطرب و پرخاشگر بارمی آید.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه راز داری و اعتماد باشد، فردی امین و راز دار بار می آید.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه توجه و تایید بیش از حد باشد، فردی از خود راضی و خودبزرگ بین بار می آید.

اگر سلوک و رفتار با کودک همراه سرزنش و تحقیر باشد، فردی گوشه گیر و خود کوچک بین بار می آید.

اگر کودک در دوران رشد احساس امنیت و ایمنی کند، فردی استوار و ثابت قدم بار می آید.

اگر کودک به قدر کافی در بازی های گروهی شرکت کند، فردی اجتماعی بار می آید.

اگر رفتارهای کودک مورد سوال و جواب قرار گیرد، فردی مسوول بار می آید.

اگر به رفتارهای درست کودک توجه شود یا پاداش داده شود، فردی قدر شناس بار می آید.

اگر به سوال های کودک با دقت و ساده پاسخ داده شود، فردی کنجکاو بار می آید.

اگر زندگی کودک مبتنی بر برنامه و اصول و ضوابطی باشد، کودک نظم و ترتیب را می آموزد.

اگر در تماس با کودک به قول های داده شده عمل شود، کودک وفای به عهد را می آموزد.

اگر رفتارهای درست کودک مورد تایید و تصدیق قرار گیرند، موجب اعتماد به نفس او می شود.

اگر کودک در دوران رشد به قدر کافی دوست داشته شود، یاد می گیرد خود و دیگران را دوست بدارد.

عنوان کتاب:  اصول برقراری رابطه انسانی با کودک و نوجوان

نویسنده:  دکتر احمد به پژوه